Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρουμανία, συμπεριλαμβανομένης της ακυρώσεως των εκλογών, επανέφεραν στις μνήμες των Ρουμάνων αλλά και στο διαδίκτυο τα γεγονότα και τις πολιτικές πρακτικές στην ανατολική Ευρώπη, όταν αυτή ευρίσκετο ακόμη υπό τη ασφυκτική σκιά του σιδηρού παραπετάσματος, όταν το τείχος του Βερολίνου εδίχαζε ακόμη την Ευρώπη και τον κόσμο. Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι Σοβιετικοί εχρησιμοποίησαν τις θεωρίες του Παβλώφ περί ελεγχομένων αντανακλαστικών για να εκπαιδεύσουν σκυλιά-βομβιστές. Τα σκυλιά αφήνονταν επί ημέρες να πεινούν και ακολούθως εταΐζοντο κάτω από άρματα μάχης με αναμμένη την μηχανή, ώστε να συνδέουν τον θόρυβό της με το φαγητό. Κατά την διάρκεια των μαχών τα σκυλιά μετέφεραν εκρηκτικά, τα οποία και επυροδοτούντο με τηλεχειρισμό, όταν τα σκυλιά ευρίσκοντο με κάτω από τα άρματα, τα οποία στο κάτω μέρος της ατράκτου δεν διέθεταν καθόλου θωράκιση. Αποτέλεσμα ήταν να ανατινάσσουν τα άρματα του εχθρού, που έβγαιναν εκτός μάχης, θυσιάζοντας τα άτυχα αλλά ηρωικά σκυλιά. Όμως η πιθανή δυνατότης αναπτύξεως μιας αποτελεσματικής μεθόδου ήταν μια εξαιρετική δημοφιλής ιδέα που απέβλεπε στην δημιουργία του Homo Sovieticus, του Νέου Σοβιετικού Ανθρώπου.
Η σοβιετική «επανεκπαίδευσις» και το «πείραμα Πιτέστι»
Η ιδέα της επανεκπαιδεύσεως κατέστη αντικείμενο δανεισμού από τον Σοβιετικό παιδαγωγό Άντον Σεμιόνοβιτς Μακαρένκο, ο οποίος πέθανε μεν το 1939, οι θεωρίες του όμως και η μέθοδός του έζησαν και εκληροδοτήθησαν στο κομμουνιστικό καθεστώς της Μόσχας, το οποίο επειραματίσθη βασανίζοντας κρατουμένους. Το ιστορικώς γνωστό «πείρα -ή: φαινόμενο- Πιτέστι», που έλαβε χώρα στις φυλακές της Ρουμανίας από το 1949 ως το 1951, εχαρακτηρίσθη από τον Ρώσσο συγγραφέα και αντιφρονούντα Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ως η μεγαλύτερη βαρβαρότης στον σύγχρονο κόσμο. Από το 1948, η μυστική αστυνομία της Ρουμανίας, η διαβόητη Σεκιουριτάτε, οδήγησε 617.000 ανθρώπους στις φυλακές ως πολιτικούς κρατουμένους. Από αυτούς, οι 120.000 έχασαν την ζωή τους, είτε στις φυλακές είτε στα ρουμανικά γκούλαγκ. Αλλά αν κάποιος έπρεπε να δώσει ένα όνομα στο κομμουνιστικό τρόμο στη Ρουμανία, αυτό θα ήταν το «Πιτέστι».
Το 1949, οι κομμουνιστές διεξήγαγαν στα ρουμανικά πανεπιστήμια εκστρατεία στρατολογήσεως στο Κόμμα. Όσοι ηρνήθησαν λόγω πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων και όσοι άνηκαν στη νεολαία του φασιστικού κόμματος οδηγήθησαν στην φυλακή Πιτέστι για να μεταστραφούν σε «καλούς κομμουνιστές». Ο αριθμός θυμάτων του πειράματος παραμένει ασαφής και εκτιμάται μεταξύ 700 και 5.000 ανθρώπων.
Για την εκτέλεση του πειράματος ο αρχηγός της Σεκιουριτάτε, Αλεξάντερ νικόλσκι, εστηρίχθη στον Ευγένιο Τουρκάνου, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχε καταδικασθεί σε επτά χρόνια φυλάκιση, λόγω της προτέρας δράσεώς του στο φασιστικό κίνημα της Ρουμανίας. Ο Τουρκάνου συνεκέντρωσε μια ομάδα κρατουμένων και εδημιούργησε την Οργάνωση Κρατουμένων με Κομμουνιστικές Καταδίκες, τα πρώτα τάγματα βασανιστών. Όπως αναφέρει σε άρθρο του στην πολιτική επιθεώρηση «The European Conservative» ο συγγραφεύς Αλβάρο Πένας, όποιος εξηκολούθει να δηλώνει ότι πιστεύει στον Θεό, εντός ολίγων λεπτών ήταν γεμάτος αίματα. Η μέθοδος για την αποδιοργάνωση και συντριβή της προσωπικότητος των κρατουμένων απεκαλείτο «αφαίρεσις της μάσκας». Οι κρατούμενοι υπεβάλλοντο σε καθημερινά ηλεκτροσόκ και ξυλοδαρμούς, τούς έδιναν διά της βίας παραισθισιογόνα νρκωτικά. Τα βασανιστήρια δεν τα εξετέλουν μόνον οι δεσμοφύλακες, αλλά και κρατούμενοι. Έχουν καταγτραφεί πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που τους αφαιρούσαν νύχια και δόντια, έσβηναν τσιγάρα στο δέρμα τους. Τα βασανιστήρια περιελάμβαναν επίσης το απόλυτο μίσος για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των κρατουμένων. Οι κρατούμενοι ηναγκάζοντο να αντικαθιστούν με βλασφημίες τα ιερά λόγια κατά την απαγγελία της λειτουργίας και να χρησιμοποιούν ανθρώπινα περιττώματα για την Θεία Κοινωνία. Εκτός από τα παραπάνω βασανιστήρια, οι κρατούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν διαλέξεις πολιτικής κατηχήσεως, προκειμένου να μετατραπούν σε υπάκουους κομμουνιστές. Στο πρώτο στάδιο της «αφαιρέσεως της μάσκας», οι φυλακισμένοι έπρεπε να αποκαλύψουν όλα όσα επίστευαν ότι έκρυβαν σε προηγούμενες ανακρίσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί κρατούμενοι επενόησαν εγκλήματα για να τερματίσουν τα βασανιστήρια και να αποδείξουν την απόλυτη πίστη τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Στο δεύτερο στάδιο, ήταν υποχρεωμένοι να προδώσουν άλλους κρατούμενους, αποκαλύπτοντας τα ονόματα όσων τούς είχαν συμπεριφερθεί καλά ή τους είχαν βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Το τρίτο στάδιο αφορούσε τον δημόσιο εξευτελισμό, οπότε ήταν υποχρεωμένοι να αποκηρύξουν δημοσίως τις προσωπικές τους πεποιθήσεις. οι δεσμώτες τούς «εβάφτιζαν» βουτώντας τα κεφάλια τους μέσα σε κουβάδες με ούρα και περιττώματα και τους ηνάγκαζαν να βλασφημούν χτυπώντας τους αλύπητα.
Εν τέλει, οι βασανισμένοι έπρεπε να γίνουν βασανιστές και να βασανίζουν τους συγκρατούμενούς τους. Όταν ένας κρατούμενος εξεπλήρωνε ικανοποιητικώς αυτήν την «αποστολή», εθεωρείτο ότι η επανεκπαίδευσις ήταν επιτυχής. Οι κρατούμενοι που ηρνούντο ή δεν εξεπλήρωναν τον «ρόλο» τους, ήταν υποχρεωμένοι να ξαναρχίσουν από την αρχή…
Οι περισσότεροι από αυτούς που δεν πέθαναν τρελλάθηκαν. Κάποιοι όμως άντεξαν. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος εγράφησαν αμέτρητα βιβλία και γυρίστηκαν πολλά ντοκυμανταίρ για το βάρβαρο «πείραμα Πιτέστι». Εκείνο όμως που ανησυχεί σήμερα τους περισσοτέρους Ρουμάνους είναι μια ενδεχόμενη επιστροφή στον ολοκληρωτισμό, μέσα από διαφορετική πολιτική οπτική γωνία, που όμως οδηγεί στον ίδιο ακριβώς δρόμο και αποτέλεσμα.
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 23/3/2025.
Σήμερα Δ’ Κυριακή των Νηστειών της Αγίας Τεσσαρακοστής, η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει τον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη ή αλλιώς γνωστός ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Κλίμαξ σημαίνει σκάλα.
Είναι η Σκάλα του Παραδείσου, είναι αυτή που μας ανεβάζει από την γη στον Ουρανό.
Ίσως αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος με το παρών Άρθρο.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας φανερώνει τα σκαλοπάτια των Αρετών.
Μας φανερώνει πώς θα μπορέσουμε να τηρήσουμε τις εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Όχι μόνο το αγαπάτε αλλήλους ή αλλήλων τα βάρη βαστάζετε.
Αλλά αγαπάτε και τους εχθρούς ημών, και όχι με λόγια αλλά στην πράξη.
Όταν ο εχθρός σου πεινάει θα τον δώσεις να φάει και όταν έχει ανάγκη θα τον βοηθήσεις.
Στο παρόν άρθρο διαβάζουμε για μία άλλη σκάλα, αυτή του διαβόλου.
Διαβάζουμε τα διάφορα στάδια που οδηγούν τον άνθρωπο από την γη στα τάρταρα της κολάσεως.
Αυτή η (σκάλα) είναι ο απόλυτος μηδενισμός, αφού «αν δεν υπάρχει αιώνιος Θεός, δεν υπάρχει καμιά αρετή και ούτε και χρειάζεται».
Ο άνθρωπος του ορθολογισμού, της άρνησης, του μηδενισμού, φτάνει σε τέτοια τραγική κατάπτωση που δεν μπορεί να την συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Το αιμοβόρο θηρίο σκοτώνει για να φάει και να επιβιώσει.
Ο αιμοβόρος άνθρωπος σκοτώνει γιατί έχει ομοιάσει με τον ανθρωποκτόνο διάβολο που η μόνη του χαρά είναι πόσους θα πάρει περισσότερους μαζί του στην κόλαση για να καίγεται αιωνίως μαζί τους.
Θα συνεχίσω..
Η φράση του κορυφαίου Συγγραφέα και ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής δίνει το έναυσμα για σκέψη στο παρόν Άρθρο.
“Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται”.
Η συγκεκριμένη φράση αποδίδεται στον μεγάλο Χριστιανό της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Ο αθεϊσμός είναι η πλέον χειρότερη μορφή του παραλογισμού, αρνούμενοι τον Θεό, αρνούνται ταυτόχρονα και την κοινωνία και τον άνθρωπο, οδηγούμενοι έτσι στα πιο φρικτά βασανιστήρια και τον φόνο.
Ο μεγάλος Χριστιανός λογοτέχνης Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι είχε πει πως:
«χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται»
Για να ορίσει όχι απλά τον παραλογισμό του αθεϊσμού, αλλά και τη δαιμονική του προέλευση και ενέργεια.
Οι Δαιμονισμένοι αθεϊστές έχουν τοποθετήσει τον άνθρωπο στη χειρότερη θέση, μια θέση που δεν του αξίζει και δεν του αρμόζει.
Θέλουν να τον σκοτώσουν πριν γεννηθεί και μόλις πεθάνει να τον ξεφορτωθούν γρήγορα όπως τα σκουπίδια που βρωμάνε.
Ο κομμουνισμός, δηλαδή η αθεεία, κατόρθωσε να κατασκευάσει έναν νέο τύπο ανθρώπου, χωρίς αισθήματα, βίαιο, εκδικητικό, άτεγκτο στις παρανοϊκές ιδέες του, έτοιμο να διαπράξει και το πλέον ειδεχθή εγκλήματα στο όνομα της «κοινωνικής προόδου».
Ο άνθρωπος που έχει απορρίψει τον Θεό, έχει γκρεμίσει και κάθε ηθικό ή συνειδησιακό φραγμό.
Αυτό ήθελε να πετύχει και ο Στάλιν σε όλους αυτούς που τον υπηρετούσαν να μην έχουν κανέναν ηθικό και συνειδησιακό φραγμό.
Και δυστυχώς στις μέρες του αντιχρίστου η ανθρωπότητα θα ξαναγυρίσει στην προ Χριστού εποχή.
Όμως εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι έχουμε ελπίδα χαρά και αισιοδοξία.
Για αυτό θα κλείσω με τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι:
«…Ματώνει η καρδιά μου όταν σκέφτομαι τη μέχρι τώρα ζωή μου και συνειδητοποιώ τον χρόνο που σπατάλησα σε μάταια πράγματα, όταν αναλογίζομαι τα λάθη μου, την τεμπελιά μου, την αδυναμία μου να ζήσω.
Όταν συνειδητοποιώ πόσο λίγο εκτίμησα τη ζωή, πόσες φορές πρόδωσα τη ψυχή μου…
η ζωή είναι δώρο, είναι ευτυχία, κάθε της λεπτό μπορεί να γίνει μια αιωνιότητα ευτυχίας!».
Μιας και σήμερα η Εκκλησία μας προβάλλει τον Άγιο Ἰωάννη συγγραφέως τῆς Κλίμακος.
Διαβάστε τὴν ὁμιλία του Περὶ μετανοίας «μεμεριμνημένης», ὅτι δηλαδὴ ἡ μετάνοια πρέπει νά ᾽νε ἡ ἰσόβια φροντίδα μας.
Νομίζουμε όλοι ότι είμαστε καλοί και το μόνο που μας λείπει είναι το Φωτοστέφανο.
Όχι αδερφοί μου.
«Ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς» (Ἐφ. 2,3),
«κατάρας τέκνα!» (Β΄ Πέτρ. 2,14)
Αυτό μας λένε οι Άγιοι απόστολοι.
Εἶνε κακὸς ὁ ἄνθρωπος, γεννιόμαστε κακοί· αὐτὴ εἶνε ἡ βάσι τῆς σωτηρίας.
Ἂν ζυγιστοῦμε, θὰ βρεθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς σκάρτοι, ἐλλιπεῖς.
«Μανή, θεκέλ, φάρες»·
ζυγίστηκες, μετρήθηκες, βρέθηκες ἐλλιπής (Δαν. 5,25). Μᾶς χρειάζεται ζυγαριά.
Το θεμέλιο τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας εἶνε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε πεπτωκώς, ἔπεσε·
ὅτι δὲν εἶνε καρπὸς ὑγιής, ἔχει μέσα του σκουλήκι, εἶνε ἁμαρτωλός, φέρει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα.
Εν τούτοις ἀκούγεται φωνὴ ἑνὸς Γάλλου ψευτοφιλόσοφου·
Ὄχι, ὁ ἄνθρωπος εἶνε φύσει ἀγαθός…
(Αν είναι φύση αγαθός από πού εφεύρε όλα αυτά τα φρικτά βασανιστήρια;)
Αὐτὴ εἶνε ἡ αἵρεσι τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸ Θεό· μόνος του μπορεῖ ν᾽ ἀνορθωθῇ, νὰ σωθῇ.
Αθῷο πλάσμα θεωροῦμε τὸ παιδί.
Πλησίασε ὅμως καὶ ἐρεύνησε τὴν παιδικὴ ψυχή.
Θὰ δῇς ἰδιοτέλεια (γι᾽ αὐτὸ μαζεύει κοντά του όλα τα παιχνίδια κι ὅ,τι ἄλλο τοῦ ἀρέσει), πεῖσμα (πέφτει κάτω, χτυπιέται, φωνάζει).
Τὸ παιδὶ ἔχει φιλαυτία καὶ φθόνο. Εἶνε τιγράκι.
Τὸ μεγαλώνουν μὲ ἐπαίνους, τὸ ἐκθειάζουν ὡς προσωπικότητα, τὸ διαμορφώνουν ἐγωιστικά, τὸ μαθαίνουν νὰ δικαιολογῇ τὸν ἑαυτό του, νὰ μὴν παραδέχεται σφάλμα του, νὰ λέῃ ψέματα·
Γονεῖς, ἀπὸ σᾶς ἐξαρτᾶται ὁ χαρακτήρας τοῦ παιδιοῦ.
Τὸ χαρακτηριστικὸ ποιό εἶνε·
ὅσο κανείς προχωρεῖ στὴν Αρετὴ καὶ γίνεται Χριστιανός, τόσο ἀποκτᾷ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλῆς του φύσεως.
Ἕνα ποτήρι νερὸ φαίνεται καθαρό· ἂν ὅμως τὸ πᾶμε στὸ χημεῖο, ἔχει ἑκατομμύρια μικροοργανισμούς.
Ἔτσι εἶνε ὁ ψυχικός μας κόσμος.
Ὅσο προχωρεῖ κανεὶς στὴν ἁγιότητα, τόσο λαμβάνει ἐπίγνωσιν τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ λέει·
«Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με» (Ψαλμ. 18,13).
Ἰδού τὸ μυστήριο. Ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ σὲ ἐπαινέσῃ καὶ ἐγκωμιάσῃ, ἀλλὰ μὴν ὑπολογίζεις οὔτε στὴν κρίσι τοῦ κόσμου οὔτε στὴν κρίσι τῆς συνειδήσεώς σου.
Μόνο ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐνδιαφέρῃ, Εκείνου ποὺ θὰ μᾶς δικάσῃ στὸ τέλος.
Ξερω ὅτι πολλοὶ καὶ ἀπὸ σᾶς βλέπετε ἄθλια θεάματα, καὶ στὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς σας παίζεται κωμῳδία καὶ θεομπαιξία.
Ἐρωτῶ λοιπόν· θ᾽ ἀντέξουμε στὸν ἄλλο κόσμο βλέποντας νὰ προβάλλεται σὰν ἕνα φὶλμ μπροστὰ σὲ ὅλους ἡ ἀτομική μας ζωή, ἀπὸ τὰ μικρά μας χρόνια μέχρι τέλους, ὅτι κάναμε, εἴπαμε, σκεφτήκαμε;
Κόσμε, δὲν σὲ λογαριάζω. Μόνο τὴν κρίσι τοῦ Θεοῦ φοβᾶμαι.
Τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀνοῖξτε βουνὰ καὶ πελάγη νὰ μὲ κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου·
ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνα αἰῶνος· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος